Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Id enim natura desiderat. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?

Sed ad bona praeterita redeamus. In schola desinis. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.
Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus.
Sint ista Graecorum;

Nam haec ipsa mihi erunt in promptu, quae modo audivi, nec
ante aggrediar, quam te ab istis, quos dicis, instructum
videro.

Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota
nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime
necessaria?

Dicimus aliquem hilare vivere;: Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Immo videri fortasse.: Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Bork: Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
Bork: Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
Scaevolam M.: Inde igitur, inquit, ordiendum est.
Bork: Ut id aliis narrare gestiant?

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum;
Summus dolor plures dies manere non potest?
Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ea possunt paria non esse. Age, inquies, ista parva sunt. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Non est igitur summum malum dolor. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quo tandem modo? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Si quae forte-possumus.