Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur post Tarentum ad Archytam? Duo Reges: constructio interrete. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Beatum, inquit.: Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Bork: Sed mehercule pergrata mihi oratio tua.
Bork: Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
Bork: Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare?
Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Atqui, inquit, si Stoicis concedis ut virtus sola, si adsit vitam efficiat beatam, concedis etiam Peripateticis.
Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.

Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Primum divisit ineleganter; Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Maximus dolor, inquit, brevis est.

Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo,
cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus.

Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae
leget quaeque reiciet, unam referentur ad summam.

Videsne, ut haec concinant?
Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum.