In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Duo Reges: constructio interrete. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Itaque contra est, ac dicitis;

• Bork
• Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere?
• Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset.
• Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines.
• Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.

Quaeque sunt vetera praecepta sapientium, qui iubent tempori
parere et sequi deum et se noscere et nihil nimis, haec sine
physicis quam vim habeant-et habent maximamvidere nemo
potest.

Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos
nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile
persuadeam.

Bork

Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Quare attende, quaeso.

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.

Cur id non ita fit? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Dici enim nihil potest verius. Bork Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Sullae consulatum? Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit?

1. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
2. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
3. Pollicetur certe.

Sed tamen intellego quid velit.

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Et quidem, inquit, vehementer errat; Oratio me istius philosophi non offendit; Quippe: habes enim a rhetoribus; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.