Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At coluit ipse amicitias. Quibus ego vehementer assentior. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Duo Reges: constructio interrete. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Comprehensum, quod cognitum non habet?

Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate
transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem
laetus.

Ita miser sit aliquando necesse est is, quem vos beatum semper vultis esse, nec vero id, dum omnia ad voluptatem doloremque referetis, efficietis umquam.

Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.
Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.
Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;
Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.
Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.

Bork: Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;
Bork: Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
Bork: Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?
Bork: Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.
Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Cur haec eadem Democritus? Quid censes in Latino fore?

Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;

Mihi enim satis est, ipsis non satis. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quae cum essent dicta, discessimus. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?