Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Sed residamus, inquit, si placet. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Duo Reges: constructio interrete. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Sed ad bona praeterita redeamus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut [redacted]tus Peducaeus, [redacted].

Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod
est optimum, id est in virtute, laudatur.

An hoc usque quaque, aliter in vita?

Bork: Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?
Bork: Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.
Etiam beatissimum?: Quid dubitas igitur mutare principia naturae?
Paria sunt igitur.: Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt?

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.
Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.
Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. At eum nihili facit; Sed ad illum redeo. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Videsne ut, quibus summa est in voluptate, perspicuum sit quid iis faciendum sit aut non faciendum? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?
Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M.
Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Nam et ille apud Trabeam voluptatem animi nimiam laetitiam dicit eandem, quam ille Caecilianus, qui omnibus laetitiis laetum esse se narrat.