Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eam stabilem appellas. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Duo Reges: constructio interrete.

Videmus in quodam volucrium genere non nulla indicia pietatis, cognitionem, memoriam, in multis etiam desideria videmus.
Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.
Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus?

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Tria genera bonorum;

Nemo igitur esse beatus potest.
Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent sententiae.
Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;
Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Bork: Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Bork: Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.
Qui convenit?: Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.
Peccata paria.: Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo.

Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus.

In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.

Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video
compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore
perceptarum voluptatum;

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. An eiusdem modi? Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Prioris generis est docilitas, memoria; Iam enim adesse poterit. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.