Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Primum divisit ineleganter; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Istic sum, inquit. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Duo Reges: constructio interrete. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Haec quo modo conveniant, non sane intellego.
Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.
Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.

Iure igitur gravissimi philosophi initium summi boni a natura petiverunt et illum appetitum rerum ad naturam accommodatarum ingeneratum putaverunt omnibus, quia continentur ea commendatione naturae, qua se ipsi diligunt.

Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a
nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt;

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim
de virtutis dignitate contentio.

Quid vero?: Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Praeclare hoc quidem.: Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.
A mene tu?: Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
Bork: Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Bork: Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
Bork: Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nulla erit controversia.

Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ita credo. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Falli igitur possumus.
Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus.
Ergo in eadem voluptate eum, qui alteri misceat mulsum ipse non sitiens, et eum, qui illud sitiens bibat?
Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus.